بنام خدا

چند ماه بود که چهل و هشت زوار ایرانی  که نه تنها ابزار رزم ، بلکه حتی کمترین وسیله ی دفاعی هم همراه خود نداشته اند و فقط به قصد زیارت مرقد مطهر حضرت زینب (س) و حضرت رقیه (س)به سوریه رفته بودند ، در آن کشور به وسیله تروریستها و جنایتکاران  ضدّ دین مدعی ی مسلمانی اسیر شده بودند . و وزارت خارجه ی ایران هم بدون اینکه کوچکترین اتمام حجتی با تروریستها و حامیان خاینشان یعنی ترکیه و عربستان و قطر و کشورهای اروپایی و آمریکا کرده باشد  و باعث آبروریزیشان با این جنایت ضد بشری شده باشد و مساله را در سطح بین الملی مطرح کند و از نظر روانی و حقوقی و وجدانی جنایتکاران را به محاکمه بکشاند ، قول سلامتی شان را به مردم می داد و امیدواری می داد که جهت آزادی شان اقدامات لازم در حال انجام است.ماهم منتظر بودیم که ببینیم جهت آزادی آنها چه سیاست مبتکرانه و افتخارآفرینی را بکار خواهد گرفت و فکر می کردیم این هم مثل دستگیری ی ریگی و شناسایی و بازداشت جاسوسان که به وسیله وزارت سخت کوش اطلاعات انجام می گیرد و یا به زیر کشیدن هواپیماهای جاسوسی ی دشمن به وسیله رزمندگان مبتکر و با شهامت سپاه و ارتش قهرمان ایران ، برگ زرین دیگری را به صفحات افتخار آفرین ایران می افزاید .تا بالاخره در آخبار روز پنج شنبه 21/11/91 از شبکه سرتاسری شنیدیم که پس از چند ماه مذاکره ی مداوم وزیر امور خارجه با سران ترکیه و عربستان و قطر و دولت سوریه و آزادی ی بیش از دوهزار و دویست نفر از تروریستهای بازداشت شده به وسیله ی دولت سوریه آزاد شده اند و مجری رسانه ی ملی با چنان آب و تابی می گفت :بالاخره تلاشهای وزارت امور بالاخره جواب داد ، که فکر می کرد وزارت امور خارجه شق القمر کرده است .                                       خوبست در این عمل قدری تعمق شود و نتایج آن سر انگشتی محاسبه گردد تا معلوم شود این عمل چقدر به نفع ایران بوده است .            

آنچه مسلّم است در این برنامه حداقل سه اقدام صورت گرفته است .

اولین اقدام که احتمالاًً با دولت بی تقصیر و با دشمن درگیر سوریه بوده است و جز باج دادن به شورشیان هیچ کار دیگری از او ساخته نبوده است .و درحالی که خودش درگیر جنگ با آنها بوده است و از ایران حتی توقع کمک هم در آزادی از شر تروریستها داشته است این موضوع نیز برایش مثل نمک روی زخم پاشیدن بوده است و غوز بالاغوزی شده است .

دومین اقدام مذاکره ی دوستانه (و خدانکرده کمی هم ملتمسانه ) با ترورستهای بی رحم و ضد دین و انسانیت و دولتهای بی آبرو و ضد شیعه ی ترکیه ، عربستان و قطر بوده است .

آیا مذاکره ی چند ماهه با چنین گروهها و دولتهای بی منطق و زورگو و مزدور که افتخار عروسک خیمه شب بازی بودن خود را با سازهای آمریکا و القاعده به اثبات رسانده اند ، غیر از ضعیف نشان دادن دولت جمهوری ی اسلامی ی ایران و مشروعیت بخشیدن به جنایتکاران گستاخ و به خود مغرور که باعث گستاخی و غرور بیشترشان خواهد شد برای آبرو و حیثیت ایران چه نتیجه ای میتواند داشته باشد .                                                           ایران باید بدون مذاکره با آنها البته همراه  با تبلیغات پی گیر رسانه ای در سطح فراگیر و پی گیری به وسیله ی سازمانهای بشردوستانه ی منطقه ای و بین المللی چنان آبروریزی در جهان راه می انداخت که هیچ دولتی جرأت نمی کرد پشتیبانی علنی ی خود را از تروریستها اعلام کند تا چه برسد به اینکه هم پشتیبانی اش را اعلام کند و هم در ازای آن با کمال گستاخی به عنوان باج گیری امتیازی هم بگیرد . آنهم امتیاز و باجی که به خواب شبش هم نمیدیده است .یعنی آزادی 2211ی رزمنده ی ضد سوری و حتی بدون یک عدد تخفیف.

سومین مورد آزادی ی 2211 رزمنده ی ضد دولت و مردم و ضد شیعه بوده است .

و این یعنی بدل به پنبه کردن تمام رشته هایی که ارتش سوریه ی دوست و وفادار به انقلاب اسلامی ی ایران و پشتیبان پر توان جبهه مقاومت در دستگیری آنها با  تلاش فراوان و طاقت فرسا و تحمل تلفات و خسارات فراوان بافته است . و اگر فرض کنیم 48 زوار ایرانی به وسیله ی 5 نفر از آنها گروگان گرفته شده باشند . با این کار ما باعث آزادی ی عوامل گروگانگیری مجدد حدود 22000 ایرانی یا هر شیعه ی دیگری شده ایم و این نه تنها با هیچ معیار منصفانه و منطقی جور در نمی اید که شگفت آور هم می باشد.

ایران باید کاری میکرد که حتی تروریستها عاجزانه و با معذرت خواهی آنها را آزاد می کردند و دوباره هم مرتکب چنین اقدامی نمی شدند . البته از راه خودش نه از راه تهدید یا التماس یا نیرنگ .بلکه از طریقی شجاعانه ، قدرتمندانه ،منطقی و معقول و مبتکرانه و درعین حال غافلگیرانه و آبروریزانه برای طرف مقابل . که چنین سیاستی هم از هرکسی تنها به پشتوانه ی مقام  و مدرک ساخته نیست و لازمه ی آن داشتن بینش عمیق سیاسی ، درک درست و کامل از قوت خویش و ضعف دشمن و فشار روی مؤثرترین عوامل وی با روشی  حسابگرانه و روحیه ی انقلابی می باشد.

در هر صورت با توجه به بیانات انقلابی ی رییس جمهورمان در خارج و داخل ایران و رفتار چنینی ی وزارت امور خارجه نمی شود با عدم تطبیق این دو بی خیال بود و کنجکاوانه جویای حقیقت نشد.

و فقط با این اوضاع و احوال باید از خدا بخواهیم عاقبت شیعه را از جنایتهای بدتر از جنایتهای صهیونیستی که  مدعیان دروغین مسلمانی در حقش انجام می دهند و بعضی شیعیان ساده لوح هم  با خوردن فریب شعارهای بظاهر اسلامی آنها مسخ می شوند و اراده شان را از کف می دهند ، بخیر کند.

البته این را هم باید به عرض برسانم که اگر آزادی ی  مخالفان دستگیر شده ی سوریه به صورتی می بود که جهت تسلی ی خاطر کم جرمان به عنوان عفوی از طرف دولت سوریه قلمداد می شد ، شاید کمی باعث فروکش کردن آتش خشمشان می شد و این کار که از صورت معامله ی زوری در می امد و به صورت هبه ای از طرف دولت سوریه انجام می گرفت هم به نفع دولت سوریه بود وهم به نفع مخالفان . که البته می توانست در صورت ضرورت اقدام مثبتی باشد. که متأسفانه به این صورت هم نبوده است .